Wyjaśnienia eksperta.

„Czym jest empatia? Najprościej można powiedzieć, że jest to »zarażanie się« emocjami. Już u dzieci w pierwszym roku życia przejawia się ona w taki sposób, że niemowlęta dzielą stany emocjonalne innych osób, np. reagują płaczem na płacz innego dziecka. W rozwoju empatii pewną rolę odgrywa jakość relacji społecznych – im lepsze, tym lepszy grunt do jej wykształcania, ponieważ dzieci mają wtedy okazję do uczenia się wzajemnej troski o siebie. Intensywny rozwój empatii obserwuje się u przedszkolaków. W tym czasie dzieci uczą się dostrzegać emocje innych osób i reagować na nie, np. nawzajem się pocieszając. Pomagają sobie w sytuacjach, w których taki rodzaj wsparcia jest potrzebny. Dzieci wyróżniające się wyższym poziomem empatii wykazują mniej zachowań agresywnych w stosunku do swoich rówieśników. Postawy rodziców i ich relacje uczuciowe z dziećmi wpływają na występowanie zachowań empatycznych. Istotne są wspólne próby nazywania emocji dziecka: jemu samemu trudno jest zrobić to samodzielnie, a łatwiej jest zweryfikować sugestie rodzica. Ważne, by nie zaprzeczać odczuwanym przez naszą pociechę emocjom, nie bagatelizować ich. Jeśli np. dziecko się przewróciło i płacze, to oznacza, że odczuwa ból, a może się wystraszyło. W takiej sytuacji słowa »Nic się nie stało« zaprzeczają temu, jak dziecko faktycznie się czuje – dla niego jednak coś się stało i wyraża to poprzez taką, a nie inną reakcję. Dzieci potrzebują czasu, aby nauczyć się radzenia sobie z emocjami – trzeba im go zapewnić, będąc obok nich. Warto pamiętać, że rodzice są dla swoich pociech modelami. Dzieci uczą się poprzez obserwowanie, jak dorośli nazywają swoje emocje i jak sobie z nimi radzą, i czy wykazują zachowania empatyczne w stosunku do innych osób.” – Agnieszka Lorek-Groniewska