Koniecznie przeczytaj

Na gruncie badań polskich definicja bezdomności została poszerzona (1):

Dzieci ulicy to dzieci i młodzież, które większość swojego życia spędzają na ulicy, dla których jest ona głównym środowiskiem życia. Dzieci (młodzież) te często mieszczą się w minimum określanym przez placówki oświatowe, sypiają w domach swoich rodziców czy opiekunów, ale nie znajdują tam żadnego wsparcia emocjonalnego, przebywają więc na ulicy nie tylko z poczucia nudy i braku alternatywnych zajęć, ale z powodu życiowej i emocjonalnej konieczności. Ulica jest dla nich domem, szkołą, miejscem pracy i życia.
Ponieważ podobnie, jak w przypadku zjawiska bezdomności, zjawisko „dzieci śpiących pod gołym niebem” lub też „dzieci ulicy” jest zjawiskiem opisywanym w kategoriach symptomatycznych, badacze wskazują na kilka cech wyróżniających takie dzieci (2):

• osamotnienie emocjonalnie, opuszczenie lub odrzucenie psychicznie i społecznie przez swoich rodziców, 
• pozostawienie bez opieki, a także pozbawienie ich możliwości zaspokajania
  swoich potrzeb w domu rodzinnym,
• zaniedbanie wychowawcze i socjalizacyjne,
• pochodzenie z rodziny dysfunkcjonalnej,
• identyfikacja z podkulturą destruktywną grupy rówieśniczej, w której przebywa,
• przejawianie zachowań antyspołecznych i pozostawanie w konflikcie z rolami
  społecznymi (dziecka, ucznia),
• bycie ofiarą przemocy,
• nieuczęszczanie do szkoły, bycie poza systemem placówek edukacyjno–
  opiekuńczych,
• przebywanie w miejscach niekontrolowanych przez dorosłych,
• funkcjonowanie destruktywnie tj. dzieci żebrzące, kradnące, wałęsające się, uzależnione, agresywne itp.