fbpx

Kesja Ziarniewicz

– psycholożka pracująca z dziećmi i młodzieżą m.in. w oświacie, choć swoje doświadczenie zawodowe zdobywała również za granicą. Prowadzi konsultacje indywidualne, wykorzystując m.in. program „Szkoły dla Rodziców” i „Treningu Zastępowania Agresji ART”. Specjalizuje się w terapii behawioralnej oraz terapii skoncentrowanej na rozwiązaniach. Uważa, że jednym z ważniejszych czynników wspierających rozwój dziecka jest szukanie i dostrzeganie w sobie zasobów, czyli mocnych stron, talentów i predyspozycji.

Wyjaśnienia eksperta.

„Dzieci mają wrodzoną, naturalną potrzebę poznawania świata. Rolą dorosłego jest m.in. strukturalizować dziecięcy świat i wyznaczać granice np. poprzez naukę planu dnia. Również nuda odgrywa w życiu dziecka ważną rolę: «nicnierobienie» sprzyja rozwojowi kreatywności i wzmacnia wyobraźnię; jest to chwila na refleksję, poznanie swoich potrzeb i uczuć. Może zdarzyć się, że pomimo stymulowania rozwoju dziecka czy uatrakcyjniania nudnych czynności, dziecko odmawia robienia tego, czego oczekują od niego rodzice. W takiej sytuacji należy sprawić, aby maluch doświadczył naturalnej konsekwencji swojego zachowania. Dla przykładu, kiedy dziecko nie chce zjeść ciepłego obiadu, kiedy je o to prosimy, a zdecyduje się na posiłek później, nie należy odgrzewać mu tego posiłku. Można wtedy powiedzieć mu spokojnym tonem głosu, odwołując się do planu dnia: «Obiadek jest ciepły, kiedy jemy go o ustalonej porze». Oczywiście oczekiwania rodzica i nauka konsekwencji muszą być dostosowane do możliwości dziecka w konkretnym wieku. Należy motywować dziecko, wspierać je, zachęcać i nagradzać, kiedy wykonuje to, o co je prosimy. Nagradzać najlepiej w sposób niematerialny oraz nieregularny, poprzez pochwałę słowną, uśmiech, przytulenie, wspólną zabawę. Wzmacniamy w ten sposób oczekiwane przez nas zachowanie i zwiększamy prawdopodobieństwo, że w przyszłości dziecko postąpi właśnie w taki sposób. Kiedy jednak te metody nie przyniosą oczekiwanych rezultatów, należy skonsultować się z psychologiem w celu wykluczenia zaburzeń rozwojowych, gdyż lenistwo, czyli całkowita bierność wobec atrakcyjnych aktywności, zgodnych z wiekiem rozwojowym dziecka, nie jest prawidłowa.” – Kesja Ziarniewicz